"SEMAFOR": podjęliśmy próbę przekazywania na łamach "Semafora" informacji i wiadomości, które mamy nadzieję zainteresują naszych czytelników; informacji których nie znajdziecie na łamach oficjalnych dzienników....

WOLNA DROGA: Choć poszukiwanie prostych rozwiązań jest osadzone głęboko w podświadomości, a nieskomplikowany obraz rzeczywistości jest wygodny, nie zmusza do choćby chwilowej zadumy, do uświadomienia prawdy o traconym wpływie na własne losy, na otaczający świat - od poszukiwania prawdy nikt nas nie zwolni.
 
Piątek, 19 kwietnia 2024 r.
Imieniny obchodzą: Adolf, Leon, Tymon
 
Tamten Sierpień
[ 0000-00-00 ]
Mijają 34 lata od dnia, kiedy w Sali BHP Stoczni Gdańskiej podpisano historyczne porozumienie pomiędzy strajkującymi pracownikami licznych zakładów pracy a komunistycznymi władzami PRL-u. O tamtym Sierpniu 1980 i historii strajku okupacyjnego w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych Nr 12 w Gdańsku mówi Andrzej Osipów, ówczesny przewodniczącego Komitetu Strajkowego w PRK–12 Gdańsk.

Strajk
Strajk w Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych Nr 12 w Gdańsku (dalej: PRK-12) rozpoczął się 16 sierpnia po utworzeniu się Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej (MKS). Utworzyły się wówczas dwa komitety strajkowe: w Bazie Sprzętu przy ulicy Grunwaldzkiej 417 w Gdańsku - Oliwie i w Bazie Transportu na ulicy Litewskiej w Gdańsku.
Komitet Strajkowy w Bazie Sprzętu wybrał mnie, przewodniczącego Komitetu Strajkowego, na swojego przedstawiciela w MKS. Komitet Strajkowy w Bazie Transportu delegował do MKS-u Henryka Sawickiego.
Strajk kontynuowano również na budowach prowadzonych przez PRK-12 w całym Trójmieście.
Załoga PRK-12, jak wszyscy Gdańszczanie, od początku śledziła Strajk w Stoczni Gdańskiej i już 15 sierpnia jej przedstawiciele przybyli do Stoczni.
Jako Przedsiębiorstwo zostaliśmy zarejestrowani w MKS dwukrotnie: 15 sierpnia pod numerem 12, oraz w dniu 16 sierpnia pod numerem 23.
Numer 23. widnieje na mojej oryginalnej przepustce, podpisanej przez Lecha Wałęsę. Ww. przedstawicieli mieliśmy w MKS-sie do zakończenia strajku w dniu 31.08.1980 r.
Ponieważ przyjechałem do Stoczni Gdańskiej z oficjalnym pismem, podpisanym przez Komitet Strajkowy w PRK-12, uznany zostałem za przewodniczącego Strajku w przedsiębiorstwie.

Komitet Strajkowy w Bazie Sprzętu
W skład Komitetu Strajkowego w Bazie Sprzętu wchodzili: Andrzej Osipów (przewodniczący), Zbigniew Kędzior, Ryszard Pasik, Kazimierz Beśka, Bogusław Kossobudzki, Jan Herbasz, Zdzisław Stanisławski, Henryk Gradowski, Józef Kwietniewski, Marek Kochański, Ryszard Piszka, Ryszard Markiewicz, Kazimierz Rogiński, Jerzy Kosior, Paweł Dering, Zbigniew Mazurkiewicz, Stefan Nastały, Kazimierz Smoliński, Edmund Benkhe, Zygmunt Bębenek, Zbigniew Śliwiński, Zygmunt Ojowski, Stefan Lewandowski (b. więzień obozu Stutthof, który przeżył marsz śmierci), Kazimierz Rybicki, Leszek Konopka, Bogdan Kwiatkowski i Stefan Ryngwelski.

Komitet Strajkowy w Bazie Transportu
W Bazie Transportu w skład Komitetu Strajkowego wchodzili: Henryk Sawicki (przewodniczący), Piotr Maciejewski, Ryszard Bolin, Kazimierz Plichta, Krzysztof Saniewski, Zdzisław Stępień, Bogdan Stępień, Andrzej Zwierzchowski, Stanisław Kotarski, Marian Staros, Kępiński i Andrzej Kobielski.
W poszczególnych kierownictwach budów, prowadzonych przez PRK–12, przedstawicielami strajkujących byli:
  • w GKB–10 – Józef Krakowski, Feliks Lemie i Edward Surowicz,
  • w Stolarni – Jerzy Łuczak,
  • w Zarządzie Przedsiębiorstwa przy ulicy Grunwaldzkiej 401 – Witold Rusiniak.

„Mała Stocznia”
Od chwili rozpoczęcia Strajku Okupacyjnego zamknięto bramy Przedsiębiorstwa i wywieszono biało-czerwone flagi, a członkowie komitetu Strajkowego nosili opaski w barwach narodowych.
Podczas strajku zbierano składki pieniężne zarówno na potrzeby strajkujących w PRK–12, jak i w MKS-sie.
Baza Sprzętu w Gdańsku Oliwie była „Małą Stocznią”, tj. punktem informacyjnym dla Oliwy i Przymorza. Tutaj mieszkańcy tych dzielnic przychodzili po Biuletyny Strajkowe i inne materiały, które Kazimierz Beśka wraz ze mną przywoził ze Stoczni Gdańskiej.
Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych Nr 12 w Gdańsku nie podjęło rozmów z delegacją rządową pod przewodnictwem Pyki, która prowadziła rozmowy z niektórymi zakładami pracy na Wybrzeżu. Uznaliśmy, że naszym przedstawicielem do rozmów jest MKS w Stoczni Gdańskiej.

Kolejowy telefon i samochody PRK-12
Jako przewodniczący strajku miałem możliwość rozmawiania przez telefon kolejowy, który nie został zablokowany, z przedstawicielami innych Przedsiębiorstw Robót Kolejowych w Polsce, tj. w Szczecinie, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu, Krakowie, Kielcach, Lublinie, Łodzi, Radomiu i Biłgoraju.
Na bieżąco, poprzez telefoniczne łącza kolejowe, rozmawiałem z kierownictwami budów PRK-12 w Bydgoszczy, Tczewie, Toruniu i innych miejscowościach, gdzie firma prowadziła budowy. Takie rozmowy przeprowadzali też inni pracownicy przedsiębiorstwa. W rozmowach tych informowaliśmy o strajku w Stoczni Gdańskiej, sytuacji na Wybrzeżu oraz o decyzjach MKS-u.
Samochody PRK–12 (Nysa i Uaz), które dowoziły przedstawicieli przedsiębiorstwa do sali BHP, stacjonowały na terenie Stoczni Gdańskiej. W samochodach zainstalowane były radiotelefony, przez które informowaliśmy strajkujących w Bazie Sprzętu i w Bazie Transportu, co dzieje się w MKS-sie. Była to relacja odbierana na żywo, z megafonów znajdujących się obok sali BHP.
Wśród strajkujących w PRK–12 panowała podniosła atmosfera i wielka dyscyplina.

Była nadzieja i entuzjazm
Komitety strajkowe przejęły pełną odpowiedzialność za majątek i porządek w zakładzie pracy. Obowiązywał zakaz wnoszenia i spożywania alkoholu, pod groźbą wykluczenia ze strajku.
Strajkujący w naszym przedsiębiorstwie, jak i w innych zakładach pracy w Gdańsku, mieli w pamięci Grudzień 1970 r. Pamiętali, że zostali wtedy oszukani przez rządzących. Wiedzieli, że należy domagać się prawa do niezależnej od władzy organizacji związkowej, która w autonomiczny sposób będzie mogła podejmować decyzje i bronić praw pracowniczych.
Była też nadzieja, że taka formuła działalności niezależnych, samorządnych związków zawodowych spowoduje w przyszłości zmiany polityczne w Kraju, rządzonym dotychczas przez komunistów.
Entuzjazm, który towarzyszył strajkującym w PRK–12 udzielił się pracującym na wszystkich budowach w Trójmieście, jak i w Oddziałach w Tczewie, Bydgoszczy, w całej północnej Polsce.
Dla mnie był to szczególny okres życia z jeszcze jednego względu, wraz z żoną oczekiwaliśmy wówczas narodzin pierwszego dziecka, żona była w ostatnim miesiącu ciąży. Syn Adam urodził się 7 września 1980 r.
(Tytuł i śródtytuły pochodzą od redakcji).

Andrzej Osipów, ur. 31 III 1953 r. w Osiecznej k. Starogardu Gdańskiego. Absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Wydz. Prawa i Administracji (2001) i studiów podyplomowych: prawo europejskie (UMK, 2002), integracja europejska, fundusze pomocowe i zarządzanie przedsiębiorstwem w UE (Uniwersytet Gdański, 2002).
1968-1975 pracownik Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Gdańsku, 1976-2001 Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych nr 12 (od 1982 Zakłady Budownictwa Kolejowego) tamże, 1991-2001 dyr. W XII 1970 uczestnik strajku w ZNTK i walk ulicznych w Gdańsku.
W VIII 1980 organizator strajku w PRK-12, przewodniczący KS, delegat do MKS Stoczni Gdańskiej im. Lenina, przewodniczący Komitetu Założycielskiego, następnie przewodniczący KZ; IX-X 1980 członek komisji redakcyjnej Protokołu Uzgodnień Branżowych wynegocjowanego przez przedstawicieli załóg PBK/PRK z Ministrem Komunikacji, następnie członek komisji nadzorującej realizację uzgodnień; w VII 1981 delegat na WZD Regionu Gdańsk, członek Prezydium Sekcji Krajowej Budownictwa Kolejowego PBK/PRK.
14-17 XII 1981 organizator strajku w PRK rozbitego przez ZOMO, przewodniczący KS. 1982-1989 organizator i przewodniczący TKZ (we współpracy z Witoldem Rusiniakiem, Józefem Krakowskim, Henrykiem Sawickim, Feliksem Lemke, Janem Herbaszem, Kazimierzem Plichtą, Anną Szymańską, Jerzym Łuczakiem). IV 1983 – I 1990 współredaktor pisma „Solidarność Podziemna PBK/PRK”, współorganizator manifestacji i uroczystości rocznicowych, kurier do Bydgoszczy: zawoził prasę podziemną, przywoził pieniądze z zagranicy; koordynator pomocy represjonowanym i ich rodzinom. 15 II 1982 aresztowany, skazany wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni na 4 lata więzienia i 2 lata pozbawienia praw publicznych, osadzony w ZK w Potulicach, uczestnik 2 głodówek, w IV 1983 zwolniony na mocy aktu łaski Rady Państwa; zwolniony z pracy. Od 1983 przewodniczący TKZ w PRK-12/ZBK, członek Tymczasowej Komisji Wykonawczej „S” PBK/PRK i ZBK w Polsce.
1989-1990 w USA. 1990-1991 wiceprzewodniczący Sekcji Krajowej Budownictwa Kolejowego „S”, w 1991 przewodniczący Rady Pracowniczej ZBK. W 1994 współzałożyciel i wiceprezes Stowarzyszenia Godność w Gdańsku, od 2003 prezes Związku Młodocianych Więźniów Politycznych lat 1944-1956 Jaworzniacy Oddział w Gdańsku. 2002-2006 prezes Przedsiębiorstwa Robót Komunikacyjnych SA w Gdańsku; 2006-2009 prezes PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmieście Sp. z o.o.
Wyróżniony odznaką Zasłużony dla Transportu RP (2000), Krzyżem Więźnia Politycznego lat 1939-1989 (2004), Medalem Pro Memoria, Złotym Medalem MON Za Zasługi dla Obronności Kraju, Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (2007), odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
21 XI 1985 – 21 XI 1989 rozpracowywany przez Wydz. V WU
Copyright "Wolna Droga"
[X]
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.