"SEMAFOR": podjęliśmy próbę przekazywania na łamach "Semafora" informacji i wiadomości, które mamy nadzieję zainteresują naszych czytelników; informacji których nie znajdziecie na łamach oficjalnych dzienników....

WOLNA DROGA: Choć poszukiwanie prostych rozwiązań jest osadzone głęboko w podświadomości, a nieskomplikowany obraz rzeczywistości jest wygodny, nie zmusza do choćby chwilowej zadumy, do uświadomienia prawdy o traconym wpływie na własne losy, na otaczający świat - od poszukiwania prawdy nikt nas nie zwolni.

 
Czwartek, 28 marca 2024 r.
Imieniny obchodzą: Aniela, Sykstus, Joanna
 
Roczniki:  2001200220032004200520062007200820092010
201120122013201420152016201720182019
Numery:    
()   -  
Z trzeciej strony - Symbol
   Onegdaj było tak… Praca na kolei była formą służby państwowej, co symbolizowało umundurowanie kolejarzy.
Bo kolej od samego początku była instytucją wyjątkową. Jej znaczenie dla gospodarki, komunikacji i bezpieczeństwa państwa było kluczowe i zostało od razu dostrzeżone.
Prestiż owego zawodu powodował kształtowanie się swoistego etosu pracy, opartego na odpowiedzialności, punktualności, sumienności i poczuciu służby – wobec państwa i obywateli.
   Najnowsze dzieje wskazują, że kolejarze odegrali kluczową rolę w najważniejszym momencie historii politycznej II Rzeczpospolitej.
W maju 1926 roku zablokowali dojazd do Warszawy pociągów wiozących wierne legalnej władzy oddziały wojskowe z Wielkopolski.
   To zadecydowało o złamaniu oporu w stolicy i zakończeniu krwawych walk. Bez tych działań trwałyby znacznie dłużej i niewykluczone, że zakończyłyby się wojną domową.
To kolejarze często stanowili trzon siatek wywiadowczo-informacyjnych. Zarówno w trakcie walk o granice, jak i w trakcie II wojny światowej, oddali Polsce nieocenione zasługi.
W tym zakresie wyróżniali się obok maszynistów zawiadowcy i personel stacji kolejowych. Byli to ludzie, którzy w niepodległej Polsce pełnili często rolę animatorów i strażników polskiej państwowości – zwłaszcza na wschodzie Polski stacje kolejowe były często jednymi z niewielu symboli istnienia i rozwoju państwa.
Wszystkie te czynniki służyły podtrzymywaniu etosu zawodu wyjątkowego, jednego z tych, o których mówimy – „zawód z misją”. Takiego, który określa się nie jako pracę, ale służbę.
   I w tym miejscu przejdę do sedna… Ten tzw. „rozpęd” był mi potrzebny do przypomnienia tej wyjątkowej roli kolei i kolejarzy, by móc odnieść się do czasów współczesnych.
Pisałem już w tym miejscu o roli, jaką – wedle mojej oceny – odgrywać winna polska kolej, by stać się wspomnianym wyżej symbolem „istnienia” państwa. Aby tak, jak robi to np. Poczta Polska, która na powrót umieszczając polskie godło narodowe na swoich placówkach, głównie tych, wyniesionych za rogatki wielkich miast – budować prestiż „tego” państwa…
   Już ponad dwa lata temu, w lipcu 2015 r. w Katowicach, mówiłem podczas Konwencji Programowej Prawa i Sprawiedliwości, że trzeba otworzyć i ponownie oddać budynki dworców kolejowych dla podróżnych, aby mogli korzystać z niezbędnej infrastruktury, stworzonej wszak przede wszystkim dla klientów kolei; uruchomić wszędzie tam, gdzie to możliwe, kasy biletowe; stworzyć podstawy do budowy platformy sprzedażowej, jako jeden wspólny bilet dla wszystkich przewoźników tak, aby zdjąć z podróżnego mało komfortowy obowiązek śledzenia zmieniającej się listy przewoźników; zbudować w porozumieniu z samorządem, oparte o infrastrukturę dworców kolejowych, lokalne centra przesiadkowe dla różnego rodzaju transportu.
Proponowane wówczas zmiany mogły zdecydowanie wpłynąć na poprawę wizerunku kolei, która na powrót może stać się (nomen omen) forpocztą Państwa Polskiego.
I nic się do tej pory nie zmieniło w tym względzie… Nadal ta szansa istnieje… Inwestycje w polską kolej, w tym także infrastrukturę dworcową, są okazją do realizacji tychże zamiarów.
Mówiąc krótko – należałoby chociażby określić standardy, które każdy z tych dworców winien spełniać: kasa biletowa, poczekalnia, toaleta, czytelny rozkład jazdy…
Co do wspólnego biletu, to jak wiemy, taki produkt od 11 września jest dostępny dla podróżnych. Czyli coś się jednak zmienia… A może raczej – można zmienić.
   I tu dochodzę do refleksji, która stała się praprzyczyną tegoż felietonu… Otóż, będąc 9 września w Krakowie Łagiewnikach na XV Pielgrzymce Kolejarzy, spostrzegłem, że kolejarz, to ma wiele odcieni i barw… Munduru…!
I dlatego wspomniane na wstępie odniesienie do symbolu, jakim jest mundur. Ta różnorodność kroju, czy koloru, to właśnie kwintesencja rozbicia kolei na poszczególne, niezależne i nie powiązane ze sobą wprost, elementy.
I każdy z nich chce się wyróżniać, wybić na niepodległość…
   Nie pora i miejsce na głębokie analizy struktury tkaniny, z jakich wykonane są mundury. Ani kroju bądź wzorów dystynkcji…
Ale chyba czas najwyższy, by zacząć mówić o powrocie do źródeł. Do tych z czasów II Rzeczpospolitej. By chociaż poprzez jednorodny mundur nawiązać do tej tradycji, do tych czasów… Do odpowiedzialności… Punktualności, sumienności, poczucia służby… Do symbolu Państwa!




fot. SolkolArt


  Komentarze 2
  Dodaj swój komentarz
~
Copyright "Wolna Droga"
[X]
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.