"SEMAFOR": podjęliśmy próbę przekazywania na łamach "Semafora" informacji i wiadomości, które mamy nadzieję zainteresują naszych czytelników; informacji których nie znajdziecie na łamach oficjalnych dzienników....

WOLNA DROGA: Choć poszukiwanie prostych rozwiązań jest osadzone głęboko w podświadomości, a nieskomplikowany obraz rzeczywistości jest wygodny, nie zmusza do choćby chwilowej zadumy, do uświadomienia prawdy o traconym wpływie na własne losy, na otaczający świat - od poszukiwania prawdy nikt nas nie zwolni.

 
Czwartek, 28 marca 2024 r.
Imieniny obchodzą: Aniela, Sykstus, Joanna
 
Roczniki:  2001200220032004200520062007200820092010
201120122013201420152016201720182019
Numery:    
()   -  
Prosto z półki
Dave Itzkoff
„Robin”
Wydawnictwo Agora 2018

Aktor, który potrafił rozczulić i wywołać uśmiech na twarzy każdego widza, a jego role, jak te w „Stowarzyszeniu umarłych poetów”, „Good Morning Vietnam”, czy „Buntowniku z wyboru”, nie pozwalały oderwać się od ekranu. Mężczyzna, który ubóstwiał kobiety – zarówno w życiu prywatnym, jak i na planie filmowym. Laureat Oscara za piękną kreację w „Buntowniku z wyboru”. Mimo sukcesów i hollywoodzkiego splendoru, w sierpniu 2014 roku Robin Williams popełnił samobójstwo, wywołując szok w filmowym środowisku. Okazało się, że nie tylko fani nie zdawali sobie sprawy, że aktor od wielu lat zmaga się z ukrywaną depresją, chorobą Parkinsona i postępującą demencją. Reporter „New York Timesa”, Dave Itzkoff, napisał biografię amerykańskiego aktora, w której swojego bohatera sportretował zarówno jako radosnego i rozbawiającego ludzi, którzy go uwielbiali (także sam prezydent Barack Obama), ale również jako pełnego niepokoju, obaw, rozpaczy. Mimo wielu sukcesów Williamsa nie opuszczało poczucie zawodowego wypalenia, sięgał po alkohol i narkotyki, obsesyjnie bał się samotności i odrzucenia. W książce „Robin” poznamy człowieka nietuzinkowego, takiego jakim widziała go rodzina, przyjaciele, współpracownicy. Itzkoff nie tylko obejrzał filmy, ale przejrzał setki wywiadów z aktorem, analizował dokumenty i archiwalia. I postarał się opowiedzieć o Robinie Williamsie z takim ciepłem, jakie niegdyś aktor dawał każdej ze swoich filmowych postaci.

Maria Wilczek-Krupa
„Górecki. Geniusz i upór”
Wydawnictwo Znak 2018

W 1992 roku powstało amerykańskie nagranie „Symfonii pieśni żałosnych” Henryka Mikołaja Góreckiego (z sopranistką Dawn Upshaw i London Sinfonietta), którą skomponował 20 lat wcześniej. Nieoczekiwanie, płyta stała się komercyjnym sukcesem na anglojęzycznym rynku muzycznym, sprzedano milion egzemplarzy, a płyta była na liście przebojów obok albumu Michaela Jacksona. Rzecz zupełnie niebywała! Kariera III Symfonii na tym się nie skończyła, regularnie sięgają po nią filmowcy, ostatnio Paolo Sorrentino w „Wielkim pięknie” i „Rycerzu pucharów” Terrence’a Mallicka. Ale znawcy twórczości polskiego kompozytora przyznają, że sława stała się dla niego obciążeniem i tym bardziej kontrolował (a najczęściej nie pokazywał) nowe utwory. Także i ten wątek znajdziemy w pierwszej na polskim rynku biografii Henryka Mikołaja Góreckiego autorstwa Marii Wilczek-Krupy, która niedawno napisała biografię Wojciecha Kilara. O sobie Górecki mawiał: choleryk, choleryk, choleryk i dodawał, że w życiu ogląda się wstecz jedynie w garażu, a żałuje tylko jednego: „że nie temperował jęzora”. Był bezkompromisowy, szczery do bólu, jego uczniowie mieli przed nim respekt. Jednemu z nich, po obejrzeniu jego kompozycji, potrafił powiedzieć: „dużo śmiecia” i docenić ciężką pracę tylko jednym komplementem. Ale decyzje Góreckiego zrozumie się tylko sięgając do jego przeszłości. A ta była naznaczona śmiercią matki, zimnym wychowaniem, chorobami i walką o to, by zrealizować się w zawodzie kompozytora.

Zofia Karaszewska, Sylwia Stano
„Pod podszewką”
Wydawnictwo Marginesy 2018

Autorki zajęły się pozornie może błahym tematem, jakim jest ubranie i wizerunek, ale w kontekście pisarzy i świata literackiego nabiera wyjątkowych rumieńców, bo okazuje się, że jednak czasem szata zdobi i wpływa na to, jak postrzegamy swoich idoli. Za granicą podobne książki (o tym, co noszą pisarze i artyści) nie są rzadkością, w Polsce to nowość. Czytelnicy, wbrew pozorom, uważnie studiują zdjęcia swoich autorów i wiedzą, że np. Zadie Smith nosi na głowie zwiniętą w turban chustę, panowie stawiają na klasyczną elegancję albo, przeciwnie, ciągnie ich w stronę abnegacji. Zofia Karaszewska i Sylwia Stano pytają pisarzy (ale także osoby ze świata literackiego) o to, czy przywiązują wagę do wyglądu, jakie znaczenie ma dla nich strój, czy dobierają go świadomie, czy idą na żywioł. Efektem są rozmowy, ale i projekt, bo rozmówcy zaprojektowali element garderoby, który następnie został uszyty w pracowni Justyny Ołtarzewskiej. Powstała zatem pełnoprawna „kolekcja literacka”. Jej pokłosiem jest choćby niebieska suknia z jedwabiu, w której Olga Tokarczuk odebrała nagrodę The Man Booker International. Ale o modzie mówiły nie tylko pisarki, także pisarze – m.in. Łukasz Orbitowski, Jakub Małecki, Jacek Dehnel, Wojciech Chmielarz.
MAT


  Komentarze 2
  Dodaj swój komentarz
~
Copyright "Wolna Droga"
[X]
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.